بررسی و مقایسه تأثیرات الکترومگنتیک تراپی، ورزش ایروبیک و ipc در سرعت هدایت عصبی، ایندکس بازویی مچ پایی و نیتریک اکساید در بیماران دیابت نوع 2

دیابت نوع 2 یک بیماری متابولیکی مزمن می باشد. اختلالات عروقی، رتینوپاتی، نوروپاتی، نفروپاتی و زخم پای دیابتی از عوارض عمده بیماری دیابت نوع 2 هستند. هدف از این مطالعه در جهت پیشگیری و درمان عوارض دیابت نوع 2، بررسی و مقایسه تأثیر سه روش درمانی در حیطه فیزیوتراپی شامل فشار متناوب هوایی، مگنت درمانی و ورزش هوازی بر روی سطح خونی no، سرعت هدایت عصبی و شاخص مچ پایی، بازویی در بیماران دیابت نوع 2 بود. براساس معیارهای ورود و خرج از مطالعه 60 بیمار مبتلا به دیابت نوع 2 در محدوده سنی 60-40 در 4 گروه قرار گرفتند. (هر گروه 15 نفر). قبل از مداخله درمانی آزمایش خون (no, hba1c, fbs)، تست abi، تست ncv وپرسشنامه کیفیت زندگی برای تمامی بیماران انجام گرفت. در گروه یک (ورزش هوازی) بیماران 8 هفته (هر هفته 3 جلسه) و هر جلسه به مدت 60 دقیقه ورزش هوازی با 65% حداکثر ضربان قلب انجام دادند. در گروه دو (فشار متناوب هوایی) بیماران 8 هفته (3 جلسه در هفته) هر جلسه به مدت 45 دقیقه (با فشار 60 میلیمتر جیوه) تحت درمان با ipc بر روی هر دو پا قرار گرفتند. در گروه سه (مگنت درمانی) بیماران 8 هفته به مدت 40 دقیقه در هر جلسه 3 بار در هفته با شدت mt8 و فرکانس hz10 بر روی هر دو اندام تحتانی، تحت درمان قرار گرفتند. در گروه چهار (کنترل) در این گروه بیماران درمان مداخله ای انجام نگرفت. بعد از 8 هفته مداخله درمانی تمامی آزمایشات و تست های اشاره شده در بالا برای بیماران تکرار شد. نتایج حاصله حاکی ازتغییرمعنادار در جهت بهبود کیفیت زندگی در سه گروه مداخله ای و افزایش معنادار هر سه فاکتور no، abi و ncv بعد از اتمام مداخله در گروه ورزش و افزایش معنادار ncv و abi در گروه مگنت بود. و در گروه فشار متناوب هوایی و کنترل تأثیر معنادار بر روی فاکتورهای مورد بررسی مشاهده نشد. در هر 4 گروه تأثیر معنادار بر روی قند ناشتا، hba1c و bmi مشاهده نشد.در هر سه گروه مداخله ای تاثیر معنادار بالینی مشاهده شد.